Lef bestaat in vele soorten en maten. Maar het ultieme lef is dit: dingen in je mond stoppen, kauwen en doorslikken, waarvan al je instincten schreeuwen dat ze daar niet thuishoren. Waarom dan tóch?
Het antwoord is hetzelfde als altijd: omdat die dingen er nu eenmaal zijn. De mens is van nature nieuwsgierig en rukte daardoor op naar de top van de voedselketen. Een voedselketen die soms bizarre vertakkingen heeft.
Het springerige lef
Ze waren de aanleiding voor dit stukje: de sprinkhanen van Tante Truus. Het sympathieke restaurant aan de Grote Markt in Stad heeft ze sinds kort op het menu staan. Gefrituurd, zonder de vleugeltjes en de pootjes, want die zijn niet smakelijk. De rest wel dan? Lifestyle Almere ging proeven en moet toegeven: gefrituurde sprinkhaan is gewoon écht lekker. De smaak is ietwat nootachtig en lekker hartig door het kruidenzout en de peterselie, de structuur is lekker krokant. De weerzin? Die zit tussen de oren. Dikwijls zie je gasten gretig een tweede portie bestellen van deze – overigens uitgesproken milieuvriendelijke en duurzame – bron van eiwitten.
Het onuitroeibare lef
Wildplukken is een culinaire trend en steeds meer wilde planten blijken niet alleen eetbaar, maar zelfs ronduit lekker. Het onkruid uit je tuin is geen uitzondering. Neem zevenblad. We vloeken erop want het lijkt onuitroeibaar. Maar doe het in een vijzel of keukenmachine met knoflook, olijfolie, pijnboompitjes en parmezaanse kaas, en je krijgt een heerlijk pittige pesto die sommige kenners zelfs liever hebben dan de traditionele, met basilicum. En er staat nog méér eetbaar onkruid in de tuin. Voor iets als vogelmuur bijvoorbeeld betalen toprestaurateurs soms 30 euro de kilo. Serieus!
Het stinkende lef
Iets door je keelgat laten glijden, dat eerder door een beest is opgegeten en uitgepoept? Ja, dág, denk je dan. Toch is er een gastronomische specialiteit die precies op die wijze tot stand komt. De Indonesische naam ervoor is kopi loewak. Kopi betekent koffie en loewak is een civetkat, een klein roofdier dat dol is op koffiebonen. De pitten verlaten in hun geheel het lichaam weer. Maar tegen die tijd is er iets mee gebeurd: ze zijn gefermenteerd en hebben een heerlijk geurig aroma gekregen. Nee, niet van poep. Kopi loewak kost wél een klein fortuin: er wordt tussen de 175 en 6000 euro per kilo voor neergeteld.
Het gore lef
Toeristen bestellen het soms per ongeluk in Frankrijk: andouillette. Kort door de bocht is dit darm gevuld met darm: varkensdarmen worden binnenstebuiten gekeerd, gespoeld en schoongeschraapt. Het schraapsel wordt gekruid en gekookt en dan weer in de darm gestopt. Andouillette smaakt, kortom, naar poep. Desondanks zijn veel Fransen er dol op. Wij niet. Als je de Nederlanders bij elkaar optelt die deze worst lusten, heb je vermoedelijk een groep kleiner dan de totale bevolking van Tietjerksteradeel…
Het levensgevaarlijke lef
Japanners staan onder meer bekend om hun doodsverachting. Maar kamikazes zitten niet alleen in vliegtuigen. Je vindt hen ook aan tafel, en dan eten ze fugu. De kogelvis, zoals dit dier in het Nederlands heet, is bijzonder smakelijk, maar heeft in zijn ingewanden het gif tetrodotoxine, 275 maal zo giftig als cyaankali. Fugu mag dan ook alleen worden bereid door speciaal opgeleide koks, die weten hoe je de ingewanden moet verwijderen. Deze koks verdienen vorstelijk, maar moeten van elke bereide vis wél zelf de eerste hap nemen. Wat heet: living on the edge!
Het zelfgemaakte lef
Zelf eens laten zien dat je voor geen kleintje vervaard bent? Zet je gasten dan zelfgemaakte kroketten voor van meelwormen, die je op internet in gevriesdroogde vorm bestelt bij specialisten in vogelvoer. Gewoon doen. Want: gewoon lekker!
