Gerrit Jan Groothedde
Beter bekend als Eetschrijver, woont en werkt als freelance culinair journalist in Almere. Op zijn blog www.eetschrijven.nl geeft hij regelmatig zijn ongezouten mening over eten en alles wat daarmee samenhangt. Op 1 september verschijnt bij Het Spectrum zijn boek Weg Van De Supermarkt.
Soms moet je lef hebben als schrijver over eten. Dat vond ik tenminste toen ik drie jaar geleden besloot een ijsje – oorspronkelijk bedacht voor eigen gebruik – in literdozen te scheppen, te etiketteren met een sticker uit de eigen laserprinter en op de markt te brengen.
Mijn margaritaijs, gemaakt op basis van de gelijknamige cocktail en met een vleugje alcohol erin, was een geweldig succes. Dat wil zeggen: degenen die het bestelden, vonden het ongelooflijk lekker. Zo lekker, dat ze er de prijs van liefst 30 euro per liter graag voor over hadden. Die hoge prijs kwam doordat het ijs alleen in heel kleine hoeveelheden gemaakt kon worden. Bovendien kostte de distributie (per postorder) veel geld. Onder meer in Lifestyle Almere verscheen er een artikel over. Nee, niet van mijzelf. Het was van mijn al even leuke als vakkundige collega Linda Graanoogst.
Desondanks is het ijs niet langer te koop. Niet omdat ik er het lef niet meer voor heb, maar omdat ik van alle kanten op weerstand stuitte. De voedsel- en warenautoriteit stelde onmogelijke eisen aan de bereidingsruimte. En een club genaamd Hoofdbedrijfschap Ambachten vorderde een fors geldbedrag, omdat je blijkbaar niet zómaar ijs mag maken in Nederland. Na een paar simpele rekensommetjes gooide ik het bijltje er eind vorig jaar bij neer.
Maar nu het volop zomer is, kriebelt het weer. En weet je wat? Ik kan dit überlekkere en hippe ijs nog steeds voor mezelf maken. Zo veel ik maar wil! En dat doe ik dus ook, net als een aantal andere ijsspecialiteiten van eigen bedenksel. Lekker hoor, zelfgedraaid ijs!
Toch ben ik soms net een echt mens, en liever lui dan moe. Dan ga ik gewoon ijs kopen. Nee, niet in bakken van Ola of Hertog. Dat is liefdeloos dertien-in-een-dozijn-ijs. Ik ga naar het winkelcentrum van Buiten. Ik haal ijs bij Paul Homan. Mensen, wat is dát lekker ijs!
Bovendien is Paul aardig. Hij proefde destijds mijn margaritaijs en vond het heel lekker. Sindsdien noemt hij mij ‘collega’. Mooi toch!
Had ik al gezegd dat het soms best weer kriebelt?
