Gerrit Jan Groothedde
Gerrit Jan Groothedde, beter bekend als Eetschrijver, woont en werkt als freelance culinair journalist in Almere. Op zijn blog www.eetschrijven.nl geeft hij (on)regelmatig zijn ongezouten mening over eten en alles wat daarmee samenhangt. Onlangs verscheen bij Het Spectrum zijn boek “Weg van de supermarkt”.
Het schrijft tóch anders, als je net enkele weken voor de microfoons van allerlei media de succesvolle auteur hebt uitgehangen. En met de wetenschap dat je daar de komende week nog even mee doorgaat. Ineens wil iedereen van alles van je, en blijk je plotsklaps dé deskundige op het gebied van puur eten, weg van de supermarkt. Ik laat het me graag aanleunen.
In de supermarkten van Buiten kom ik nog maar sporadisch, en hoofdzakelijk omdat een mens nou eenmaal ook wasmiddel en toiletpapier nodig heeft. Er is helaas nog steeds niemand op het idee gekomen boerenschuursponsjes aan te bieden, wat best een ludiek idee zou zijn, geef toe.
Nee, ik red het prima buiten de super om, en dat kan ook makkelijk. Zelfs in Almere, zoals ik in mijn artikel elders in dit nummer laat zien.
Voordeel van die media-aandacht is dat de leuke adresjes steeds vaker naar me toe komen. Zo zat ik begin september in het eetprogramma Mangiare! op Radio 1. Er kwam een mailtje binnen van bioboerderij Efibia. Hoe het kon dat ik hen nog niet had gevonden terwijl ze zo ongeveer bij me om de hoek zitten!
Tja, hoe dat kon? Vooral doordat dit soort mooie bedrijven niet de marketingbudgetten heeft van de grote supers. Die koddige kale supermarktmanager zie ik vaker dan me lief is. Maar boeiende biologische boeren met een mooi gevarieerd aanbod kunnen roepen wat ze willen; als ik er niet toevallig langs fiets, hoor ik ze niet.
Gelukkig breken er heerlijke tijden aan. Dankzij de media weten ze nu dat ik naar ze op zoek ben. Ze komen naar me toe, ik maak kennis en dat vertel ik dan weer verder. Niet dat iedereen dat nodig heeft. Via sociale media als Twitter en Facebook timmeren sommigen heel slim aan de weg. Zo wordt de weg van producent naar consument steeds korter. Goed voor versheid, variatie en prijs. Plus, je kunt eindelijk weer lekker praten met degene die je van voedsel voorziet.
Ik vind het een verademing. Gewoon lekker aan een écht mens vertellen wat je wilt, in plaats van een stipje op een grafiek te zijn bij de marketeers van een industrieel. Een nummer zijn we tenslotte bij de belastingdienst al.
