Fotograaf en schrijver Bart Buijs fietst door Almere en legt vast wat hem boeit.

Bootcampen in de stad, Almere Poort

Eerst in het Pampushout, daarna gewoon de stad in. Dave en Jozef van Run4Free drijven een stuk of twintig sporters tot het uiterste. Eerst met korte sprintjes tussen het groen, daarna door gebruik te maken van al wat voorhanden is in de stad. Stoepranden, bankjes, hekwerken en viaducten. Bootcampen heet het – een ander woord voor afbeulen – maar het is honderd procent vrijwillig. Zowel voor de deelnemers als voor tde rainers. En kennelijk is het heerlijk, want iedereen, echt iedereen geniet.

Pidgeotto in het Muzenpark

Elf graden is het, maar tientallen mensen struinen door het Muzenpark, genietend van de voorjaarszon. Ach nee, bij nadere beschouwing blijken zij oog noch oor te hebben voor de ontluikende knoppen en zingende vogeltjes. Niet de mooie realiteit van de veranderende seizoenen en het verkwikkende frisse weer brengt deze mensen samen in de natuur, maar het artificiële leven van Pokémon Go. Ik sta versteld. ‘Ach, het houdt ons op de straat,’ vergoelijkt één van de spelers, om zich onmiddellijk daarna weer op zijn zes mobiele telefoons te concentreren.

Monument, Tussen de Vaarten

In het Bos der Onverzettelijken gedenkt de stad haar gevallenen. Niet alleen die in West Europa, maar wereldwijd. In het westelijke deel van het bos vind je de Laan van het Indisch Verzet en het monument De Geest Overwint. Hier, op een landhoek aan de Hoge Vaart, roepen exotische bomen met wuivende takken en bamboe dat zachtjes ritselt in de wind herinneringen op.

 

De winter is voorbij,

een pril lentezonnetje zet de herfstkleuren 

in vuur en vlam

 

Beuken, Fischerpad Almere Stad

Je moet het wel zien, maar zomaar langs één van die ontelbare fietspaden kom ik hier in de vroege lente deze kleuren tegen. Alles is nog wintergrijs, het licht is koud en hard, het bos ongenaakbaar leeg. Maar een beuk houdt niet van zon op z’n bast, dus torst hij z’n blad tot in het voorjaar. Nauwelijks is de winter voorbij of een pril lentezonnetje zet de herfstkleuren in vuur en vlam.

Specerijpoort, Kruidenwijk Almere Stad

Graffiti is ontsierend, durf ik te stellen. Althans, wanneer het om verontreinigende ‘tags’ op straatmeubilair, muren en erfafscheidingen gaat. Maar soms is het sprankelend en kunstig. Zoals hier in de Specerijpoort, waar een fantasierijke onderwaterwereld tot leven is gewekt. 

 

Maar soms is

het sprankelend

en kunstig

 

Kunst, Almere Haven

Ze doen hier aan textiel, keramiek en bamboe. Maar ze maken ook meubels, portretten en lichtkunstwerken. Gefotografeerd, geschilderd of getekend. Zoals hier in het atelier van Ismi. Schitterende, wonderbare kunsten onder één ongesubsidieerd dak: Ateliers de Steiger206. Almeerse kunstenaars en kunstenaressen die delen, uitwisselen en verbinden. En die inspireren. Is het niet tot het maken van beeldende artistieke werken, dan wel tot levenskunst.

Space Waste, Esplanade Almere Stad

Laserstralen priemen door het winterse wolkendek. Als de kleine druppeltjes van een miezerregentje door de stralen schieten, lichten ze als aanraakbare vallende sterretjes fel op, heel even. Het geeft het living lab Space Waste van Daan Roosegaarde een extra dimensie. De laserstralen volgen het ruimte-afval dat variërend van 200 tot 20.000 km rondom de aarde slingert. Een pracht kunstwerk.

Boulevard

Nog is het winter, de bomen zijn kaal en mensen hullen zich in warme jassen. Een man is van zijn fiets gestapt. Samen met zijn fiets leunt hij tegen de balustrade. Lummelig tuurt hij naar het water. Tevreden. Een stelletje wandelt met boodschappen, buggy en kind voorbij. Het water kabbelt. Het kindje babbelt. De man is stil. Het is wachten op de lente.