Vroeger was alles beter. Het is een dooddoener die vaker niet dan wel opgaat. Maar… hoeveel beter auto’s door de jaren ook zijn geworden, aan de charmes van een echte klassieker kan een moderne bijtellingsvriendelijke leasekar nooit tippen!

Goede wijn wordt met de jaren alleen maar beter. Dat gaat voor auto’s misschien niet echt op, maar leuker worden ze zéker naarmate de jaren wegtikken. Oude auto’s zijn vaak onbetrouwbaar, moeilijk te besturen en duur in onderhoud. Maar de modellen van weleer zijn zeldzaam en daardoor onderscheidend. De belangrijkste charme van oude auto’s is het nostalgische gevoel dat ze oproepen. Auto’s zijn sinds hun verschijnen eind 19e eeuw altijd bepalend geweest in het straatbeeld en dus in het openbare leven. Ga maar na: aan de hand van kleding, architectuur en auto’s kunnen we een oude foto meteen op de tijdlijn plaatsen. En dan kíjk je er nog alleen maar naar. In een klassieker stappen is alsof je een tijdcapsule betreedt. Je zakt weg in de veel te zachte doorgezeten stoelen, je pakt het grote dunne stuur met z’n sierlijke spaken in plaats van zo’n lelijke, dikke airbag, je ziet de klassieke klokken en dan ruik je óók nog eens die ondefinieerbare geur die de geest van decennia ademt. Sluit je ogen en na een paar seconden galmt Frank Sinatra door je hoofd. Als je even later je ogen weer langzaam opent, lijkt de wereld buiten veranderd. De kleuren zijn wat fletser, bijna technicolor, de vrouwen dragen petticoats en boven de bioscoop aan de overkant hangen billboards die de première van Rebel Without A Cause aankondigen. Plotseling gaat het portier aan de passagierskant open en het meisje op wie je ooit verliefd was, stapt stralend in. Ze is geen steek veranderd. 

De regeling is aangescherpt

Word wakker, want dromen hebben hun prijs. Een klassieke auto rijden kan flink in de papieren lopen, vooral wanneer je iets exclusiefs kiest. En dat begint al met de aanschaf. Goed beschouwd is dat nog de minste aderlating, want een echte klassieker schrijft niet meer af, of wordt zelfs meer waard. Maar menigeen heeft al de vergissing begaan door zijn spaargeld tot de laatste cent stuk te slaan op een prachtige oude Ferrari, om er vervolgens achter te komen dat een onderhoudsbeurt gauw meer kost dan een kleine stadsauto nieuw. Dat is natuurlijk een uitzondering, maar over het algemeen kun je stellen dat onderdelen voor klassiekers vaak moeilijk te vinden zijn. Dat zie je uiteraard terug in de prijs. Het bezit van een klassieker is sinds vorig jaar ook fiscaal minder interessant dan het was. Ooit waren auto’s van 25 jaar en ouder vrijgesteld van de MRB (motorrijtuigenbelasting). Steeds meer mensen maakten daar handig gebruik van door een oude auto voor dagelijks gebruik in te zetten. Dat waren vaak auto’s op diesel of LPG (dat is aan de pomp goedkoper, maar duurder in wegenbelasting en dat laatste ontliep je dus), waardoor de schatkist flink geld misliep. Om dat te bestrijden is de regeling aangescherpt. Sinds 1 januari moet een auto minstens veertig jaar zijn om vrijstelling te krijgen. Jongere auto’s op diesel of LPG betalen het volledige tarief, voor benzineauto’s die op 1 januari 2014 tussen de 26 en veertig jaar waren, geldt een overgangsregeling; je betaalt een kwarttarief met een maximum van 120 euro per jaar, mits de auto de eerste drie maanden van het jaar binnen blijft. En binnenblijven doen oldtimers in de winter toch wel. 

Geen houden meer aan

Toch hoeft het niet je faillissement te betekenen om een bijzondere klassieker te bezitten. ’Koop je een degelijke en betrouwbare klassieker, dan heb je daar natuurlijk een stuk minder omkijken naar,’ vertelt Ben Scholten. Hij was ooit directeur van Rabobank Almere, en wethouder economische zaken en cultuur. Op dit moment is hij bezig een kredietunie op te zetten, waarmee kleine bedrijven door grotere, plaatselijke bedrijven op weg kunnen worden geholpen. Als iémand kijk op financiën heeft, dan is hij het wel. Scholten is eigenaar van een schitterende Mercedes-Benz SL 280 uit 1968. Hij ziet er vrijwel nieuw uit, maar rolde de fabriek uit in het jaar dat de grond waar Almere op gebouwd is droogviel. Bijna een halve eeuw oud en dus een echte klassieker, hoewel Scholten dat zelf niet zo ervaart: ‘Hij heeft stuurbekrachtiging, automaat en een zescilinder met elektronische inspuiting. Voor die tijd was dat erg modern en het rijdt dan ook bijna als een hedendaagse auto.’ De Mercedes heeft een bijzondere historie, vertelt Ben: ’In 2004 zag ik hem voor het eerst. Ik zat toentertijd nog bij de Rabobank en hij stond bij een klant van ons, een Mercedes-specialist in Nijkerkerveen. Hij was toen niet te koop, maar diende als pronkstuk van de showroom.’ Hij vertelt het weliswaar niet, maar we mogen er vanuit gaan dat Ben die avond razend enthousiast thuis is gekomen. Zijn vrouw Dea was het niet vergeten, vertelt ze: ’Toen Ben een jaar later vijftig werd, heb ik samen met onze zoon geregeld dat hij een dagje in die SL mocht rijden.’ Vanaf die dag zat de Pagode, zoals deze generatie SL door liefhebbers wordt genoemd, helemaal in Bens hart verankerd. Toen hij een jaar later te koop werd gezet, was er dan ook geen houden meer aan. 

Deze Mercedes rolde de fabriek uit in het jaar, dat de grond droogviel, waar Almere op is gebouwd

Terug in de originele staat

’Niet dat ik altijd een klassieker wilde hebben, het ging me echt om déze auto,’ vertelt Ben. ’Die echt oude auto’s met double clutchen of aanslingeren? Ik vind dat geweldig om te zien, maar dat zou niet echt iets voor mij zijn. Doe mij maar deze SL. Ik vind het model prachtig en de techniek is indrukwekkend voor die tijd. Mercedes-Benz zelf had nooit gerekend op het succes dat deze SL kreeg, met name in Amerika.’ Bens exemplaar begon zijn leven in Zwitserland, als ‘autootje voor de vrouw’, erbij: ’Dat verklaart ook de lage kilometerstand. Ik ben pas de derde eigenaar. Toen ik hem kocht, stond er zo’n 75 duizend kilometer op de teller. Nu is dat negentigduizend. In 47 jaar.’ Dat neemt niet weg dat er wel wat dingen aan zijn gebeurd. Zo is het interieur opnieuw bekleed en de carrosserie overgespoten. Alles uiteraard in de originele kleuren. ’Het was niet eens echt nodig, maar de garagist zei dat de auto technisch zó goed was, dat het zonde zou zijn het uiterlijk niet in diezelfde staat terug te brengen. Toegegeven, het was een kostbare ingreep, maar voor de rest is het niet eens zo’n dure hobby. Goed, hij lust best een slok, maar we rijden er alleen pretritjes mee.’ Ben loopt naar de boekenkast en trekt er een gebonden fotoboek uit om zijn woorden te onderstrepen. Het is een uitgebreid verslag van een rit door Engeland, vol prachtige foto’s van de SL en het landschap, en teksten van Ben zelf. ’Van elke vakantie die we met de SL maken, hebben ze zo’n boekje samengesteld,’ licht Dea toe. ’Deze tocht duurde tien dagen, het dak hoefde maar één dag dicht te blijven. Ben: ’Dat is best bijzonder voor Engeland. Sowieso een heel geschikt land voor de SL, met al die kleine, bochtige wegen. Deze auto kan hard, maar dat is eigenlijk niet eens zo leuk. Lekker relaxed cruisen is veel meer mijn ding. En het leuke is dat de SL daar niet zo bekend is, dus je trekt er veel aandacht mee.’ 

De perfecte verhouding

Wie denkt dat Dea pas enthousiast werd door haar man, zit er mooi naast. Ze wás het al, licht ze toe: ‘We hebben hier allemaal een autotic.’ Ben: ’Het komt zelfs meer van Dea dan van mij. Toen we trouwden, had ik niet eens een auto…’ Ben en Dea mogen dan bijna helemaal droog door Engeland zijn getrokken, dat is ons vandaag niet gegund. Door de stromende regen rijden we naar het stadshart, waar we voor de foto’s beschutting zoeken onder het Apollo Hotel. Het sombere weer tempert Bens enthousiasme niet. ’Zie je die perfecte verhouding tussen de wielen en het silhouet? Dat vind ik misschien nog wel het mooiste aan de SL!’