‘I keep my soul alive’ staat in sierlijke letters op haar linker onderarm getatoeëerd. Vijf woorden uit Anouk’s You And I, het liedje dat haar telkens weer raakt, zegt Cindy Hoebdar: ‘Je moet altijd voelen. Maar af en toe moet je in je kop gaan zitten, om jezelf niet te verliezen.’ 

 ‘Soms zit ik in de auto, en brengt een liedje op de radio mij in één klap terug naar het verleden. Dan kan ik plotseling heel erg verlangen naar iemand die er niet meer is. Het is alsof er dan een deken over me heen valt, waardoor ik bijna stik. Ken je dat?’ vraagt Cindy Hoebdar. ‘Verder heb ik eigenlijk nooit last van heimwee. Ik ben van huis uit positief, en kan enorm genieten van het hier en nu.’ 

Pure passie

Cindy en ik hebben afgesproken in de gloednieuwe locatie van haar Stichting Broodje Hagelslag, aan de Transistorweg op bedrijventerrein Gooisekant. Een grote bar, stoere houten tafels en achterin een leren bank waar je heerlijk in kunt wegzakken, geven de ruimte een gezellige aanblik. ‘In februari kregen we de sleutel en na een fikse verbouwing konden we 21 maart de deuren openen,’ zegt Cindy enthousiast. Als ze over haar initiatief begint te vertellen, gaan haar ogen sprankelen en klinkt er pure passie in haar stem. Ze heeft nauwelijks tijd om erbij stil te staan, zegt ze, maar Broodje Hagelslag groeit hard. Het team bestaat nu uit twaalf mensen. ‘Jongeren en volwassenen met een vaak heftig verleden, waardoor ze moeilijk aan een baan kunnen komen en buiten de maatschappij dreigen te vallen. Vooral wanneer je als jongere trauma’s hebt opgelopen, die je denkt alleen te kunnen verwerken, komen die op latere leeftijd vaak heftig naar buiten, in de vorm van een burn-out of depressie.’ Broodje Hagelslag helpt hen bij het zoeken naar hun eigen plek in de maatschappij. Doel is dat ze uiteindelijk terug kunnen gaan naar school of een betaalde baan vinden. 

In haar hart gesloten

‘Ik vind ´t zó jammer dat mensen vaak zo snel oordelen,’ verzucht Cindy. ‘Terwijl je aan de buitenkant niet kunt zien, wat voor bagage iemand met zich meedraagt. De jongeren hier zijn soms pas zeventien jaar, maar hebben al heel heftige dingen meegemaakt en staan er soms helemaal alleen voor.’ Cindy heeft deze kwetsbare jongeren in haar hart gesloten. ‘Als je zo kwetsbaar bent, dan wil je niets liever dan ergens bij horen. Daardoor gaan deze jongeren sneller over hun eigen grenzen heen, en raken ze makkelijker verstrikt in de netten van loverboys, drugs of prostitutie. Ik leer ze hun grenzen te bewaken en onafhankelijk te worden. Weten ze hun verdriet en wantrouwen om te buigen naar vertrouwen, dan kunnen ze de hele wereld aan.’ 

Weten ze hun verdriet en wantrouwen om te buigen naar vertrouwen, dan kunnen ze de hele wereld aan

Het zaadje was geplant…

Het idee voor Broodje Hagelslag werd tweeënhalf jaar geleden geboren. Een paar jaar daarvoor rondde Cindy de hbo-opleiding Contextuele Hulpverlening af, en ontdekte ze dat het coachen van jongeren haar goed af ging. ‘Daar wilde ik iets mee doen. Als tiener werkte ik na schooltijd in de horeca. Daarna had ik als floormanager bij H&M tien jaar lang ervaring opgedaan in het aansturen van teams. En als visagiste – mijn toenmalige en huidige baan – heb ik vooral heb geleerd mezelf te blijven.’ Tijdens een reis naar Surabaya viel alles op z’n plek. ‘In het vliegtuig bedacht ik: ‘Als ik iets ga opzetten in de horeca, waar kwetsbare jongeren kunnen leren en werken, hoe tof zou dat zijn?’ Want volgens mij is de horeca de ideale leerschool. Het is keihard werken, je hebt veel contact met mensen en moet samenwerken. Dat is voor deze jongeren niet vanzelfsprekend.’ De horeca is een goede eerste stap om terug te keren in de maatschappij, vindt ze. ‘Ze hoeven niet in de horeca te blijven. Het is een middel, net als de coaching, waarmee ze kunnen ontdekken waar hun talenten liggen, om weer in teamverband te werken en te leren vertrouwen.’ Het zaadje was geplant…

Nu kan ik mijn hart volgen

Een lunchroom in het centrum van Almere was haar droom, maar terug in Nederland stond Cindy algauw weer met beide benen op de grond. ‘Ik had me nooit gerealiseerd hoe duur zo’n A-locatie is. Bovendien hoopte ik op subsidie, maar dat bleek er niet in te zitten.’ Een tegenvaller waar ze achteraf dankbaar voor is: ‘Nu ben ik van niemand afhankelijk en kan ik mijn hart volgen.’ Een alternatieve – goedkopere – locatie vond ze uiteindelijk op de Gooisekant. Trots kijkt ze om zich heen. ‘Voor alles wat hier staat, hebben we keihard gewerkt.’ Op dat moment komt haar man binnen. ‘Ha schat,’ roept hij vrolijk. ‘De gehaktballen zijn klaar hoor!’ Cindy lacht. ‘Feroz is vrij vandaag, en op zulke dagen komt hij vaak helpen. Ook mijn dochter Romy ondersteunt ons twee dagen per week, in de keuken. Als het druk is, helpt mijn hele gezin mee.’ Zes kinderen heeft Cindy, in leeftijd variërend van 15 tot 28 jaar. ‘We zijn een hecht gezin. Mijn kinderen zijn prachtige, sociale mensen. In grote gezinnen leer je vanzelf delen. Ik denk dat hun karakters mede daardoor gevormd zijn.’ 

Inspiratiebronnen

Ze wijst op een aantal foto’s aan de muur. Bekende gezichten, waaronder dat van Nelson Mandela, moeder Theresa, Gandhi en Martin Luther King, geflankeerd door twee onbekende portretten. ‘Mijn coachkinderen,’ verklaart ze. ‘Dit zijn allemaal mensen die mij enorm inspireren. Grote helden, die met elkaar gemeen hebben dat zij geloven in de mensheid en dat ze geen verschil maken als het gaat om afkomst of geloof.’ In het midden hangt een portret van rapper Ali B. ‘Hij betekent ontzettend veel voor mij.’ 

Waar gáát dit allemaal over

Cindy is al vele jaren zijn vaste visagiste. ‘Toen onze jongste zoon een jaar of twee was, stuitte ik bij toeval op een advertentie van de opleiding visagie. Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord. Grappig, want later kwam ik erachter dat het vak van visagiste voor veel van mijn collega’s een droom is die ze al vanaf hun kinderjaren koesteren.’ Nog steeds kan ze zich verbazen over het vak, bekent ze lachend. ‘Ik stond er vroeger nooit bij stil, wat er allemaal bij een fotoshoot komt kijken. En nog steeds denk ik vaak ‘Waar gáát dit allemaal over?’ als ik bij iemand voor de honderdste keer het haar moet doen.’ Toch houdt ze van het werk, dat voorlopig niet alleen noodzakelijk is om te rond te komen, maar dat meteen ook fungeert als een soort uitlaatklep. ‘Het is goed om af en toe even afstand te nemen. Dan kan ik er daarna, bij Broodje Hagelslag, weer met volle kracht tegenaan.’ 

Ook als jongen van de straat kun je veel bereiken

Hoe kwam ze in contact met Ali B.? ‘Dat is een grappig verhaal,’ antwoordt Cindy. ‘Ik kende zijn vrouw Breghje van de sportschool, maar ik had nog nooit van Ali gehoord. Toen ik op een dag voor de TMF Awards als visagiste aan het werk was, was Breghje daar ook, samen met Ali. ‘Ali’s volgende videoclip is voor jou,’ beloofde Breghje me. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar ze hield woord. Ik ben nooit meer bij Ali weggegaan.’ Ze volgde hem naar de X-Factor en ging met hem mee naar The Voice of Holland. En ook voor zijn fotoshoots, videoclips en commercials doet ze de visagie. ‘Ali inspireert veel mensen,’ zegt Cindy, ‘omdat hij laat zien dat je ook als jongen van de straat heel veel kunt bereiken. Als je er maar keihard voor werkt.’ Ook voor zijn vrouw Breghje koestert ze veel bewondering: ‘Naast ieder hardwerkend mens staat een sterke partner. Dankzij haar kan Ali zich volledig focussen op zijn carrière.’ Toen een paar jaar geleden in Cindy’s gezin iets gebeurde dat haar wereld volledig op z’n kop zette, was Ali er voor haar, vertelt ze met tranen in haar ogen. ‘Ik wil er liever niet over uitweiden, maar in die tijd was ik de grip op mijn leven even helemaal kwijt. Ali heeft me toen enorm gesteund, en daar blijf ik hem altijd dankbaar voor.’ 

Ali B heeft mij gesteund toen ik ’t moeilijk had. Hij betekent ontzettend veel voor mij

Ik mocht bijna alles

In tegenstelling tot de meeste jongeren die Cindy coacht, kan ze zelf terugkijken op een onbezorgde jeugd. ‘Mijn opvoeding was heel vrij. Van mijn moeder mocht ik bijna alles. Ze was pas 16 toen ze mij kreeg. Ik ben opgegroeid in Zeeland. Nog altijd ben ik gek op de zee. Als ik moe ben, móet ik gewoon even naar de kust. Met mijn voeten in de zee voel ik mij volmaakt gelukkig. Dan heb ik verder niks nodig.’ Tot haar achtste bleef Cindy enig kind. Toen werd een broertje geboren, en op haar elfde kreeg ze er zelfs nog een tweede bij. Van haar moeder kreeg ze een aantal waardevolle levenslessen, vertelt ze. ‘Van haar heb ik vooral geleerd om van mezelf te houden. ‘Jouw mening is óók belangrijk,’ zei mijn moeder steevast.’ Lachend: ‘Dat werd op mijn school in Goes niet altijd gewaardeerd. Regelmatig werd ik de klas uit gestuurd.’ Verder leerde ze van haar moeder dat ieder mens ertoe doet. ‘Iedereen is bijzonder. Je mag trots zijn op wie je bent en hoe je eruitziet. Met name dát wil ik de jongeren die ik coach graag meegeven.’

Elk huisje heeft zijn kruisje

‘Mijn vader voer, hij was vaak lange periodes van huis. Hij was streng, maar wel gek op mij.’ Cindy was er dan ook kapot van toen ze er op haar zeventiende achter kwam, dat hij niet haar biologische vader was. ‘Kort daarvoor waren mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik was vooral boos, wilde dat alles weer normaal was. Ik voelde me minder ten opzichte van mijn broers. Lang heb ik in twee werelden geleefd. Ik had het gevoel dat ik nergens bij hoorde.’ Maar, laat ze daar meteen op volgen, het kan altijd erger: ‘Elk huisje heeft zijn kruisje. Dat realiseer ik me terdege. Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met tegenslag.’

Nu zou hij mij niet meer laten vallen…

Lange tijd was het Cindy’s grootste wens haar biologische vader te ontmoeten. Op haar 28ste gebeurde dat voor het eerst. ‘Ik herkende zoveel van hem in mezelf. Hij had dezelfde manieren, hield van dezelfde muziek.’ Maar het contact was ingewikkeld, vertelt ze. ‘Hij liet mij een paar keer toe in zijn leven, maar kon me ook zomaar ineens weer laten vallen. Het maakte me boos, teleurgesteld en zo verdrietig. Soms zag ik hem een hele poos niet, maar na verloop van tijd zocht ik hem toch steeds weer op. Toen ik hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was, heb ik nog vier prachtige maanden met hem mogen delen. Ik wist dat hij me nu niet meer zou laten vallen.’

Twee vaders, twee werelden

Het contact met haar biologische vader voelde altijd heel dubbel. ‘Aan de ene kant wilde ik hem dolgraag beter leren kennen, maar tegelijkertijd wilde ik loyaal zijn naar mijn papa, die me mijn jeugd en alle liefde van de wereld heeft gegeven. Bovendien heb ik mijn papa op een gegeven moment moeten loslaten, omdat ik niet kon omgaan met de haatgevoelens die zijn nieuwe vrouw tegenover mij koesterde. Daardoor heb ik hem zestien jaar lang niet gezien.’ Vlak voor zijn overlijden werd het contact weer hersteld en daar prijst Cindy zich gelukkig mee. ‘Ik ben blij dat ik die laatste weken nog bij hem heb kunnen zijn en hem kon zeggen hoe dankbaar ik voor zijn liefde was.’ Twee vaders, twee werelden: het was een verwarrende periode. ‘Maar,’ vindt Cindy, ‘in vergelijking met de jongeren die ik coach, stelt dit natuurlijk helemaal niks voor.’ Ze koestert vooral de fijne herinneringen. Die soms volkomen onverwacht bovenkomen drijven door een liedje op de radio. Zoals Veilig achterop bij vader op de fiets van Paul van Vliet, of Wim Sonnevelds Het Dorp. Dan zijn haar twee vaders plotseling weer even heel dichtbij.

In vergelijking met de problemen van de jongeren die ik coach, stellen die van mij natuurlijk niks voor…