Nog even en het is alweer Pasen. Ik ben benieuwd. Want ook Pasen betekent in Nederland steeds vaker lekker eten. En rond lekker eten hangt ook steeds vaker allerlei negatiefs. Iets dat er beslist niet bij hoort. Angst, eigenlijk.
Hoe dan? Ik denk even terug aan de kerst, en dan met name aan de kersteditie van AllerHande. Er brak een heus relletje uit. Wat bleek? Er stonden geen vleesgerechten in! Helemaal niét! Wat was dat nu? Waarom werd ons deze kerst ons gebraad, ons wild of onze gourmetschotel door de neus geboord?
Waar de criticasters het vandaan haalden, weet ik nog steeds niet. Want er stonden namelijk best wel een paar vleesgerechten in dat magazine. Een runderribstuk bijvoorbeeld. Geloof mij maar gerust: zoiets is flink vlezig. Oké, in de breedte kregen vegetarische gerechten inderdaad wat meer aandacht. Logisch, vond ik, want er zijn steeds meer mensen die met kerst (of in het algemeen) liever kiezen voor een vegetarische maaltijd. Wat dan weer prima is, want om allerlei redenen mag het met ons vleesgebruik best een eh, onsje minder.
Maar goed, boosheid alom dus. Een boosheid die aanstekelijk werkte en zich als een olievlek verspreidde. Met allerlei gissingen en veronderstellingen over de reden voor de vermeende ‘ommezwaai’. Bepaalde instanties of bevolkingsgroepen zouden erop uit zijn om de gewone man iets waardevols af te pakken. Het verhaal ontsteeg zichzelf en ging een totaal eigen leven leiden.
Ik sloeg het vol verbazing gade. De feestdagen in december stonden toch in het teken van verbinden, van vrede op aarde, zoals dat heet? Laten we nou reëel zijn: wat we op tafel zetten, doet er niet toe. Het feit dat we überhaupt kunnen kiezen – bijvoorbeeld tussen vlees of geen vlees – is in mijn ogen een luxe die volstrekt niet voor de hand ligt, en waar we best wat dankbaarder mee om mogen gaan. Er zijn helaas een heleboel mensen die zich die luxe niet kunnen veroorloven, zelfs hier bij ons in de stad: dat werd me heel duidelijk bij het voorbereiden en schrijven van mijn artikel over Voedselloket Almere.
Na zulke weldoorvoede feestdagen duikt er overigens steevast een heel andere angst op: hoe raak ik die kilo’s in vredesnaam weer kwijt? Vooral in de eerste maanden, maar tegenwoordig eigenlijk het hele jaar door, lezen we over hoeveel Nederland collectief af wil vallen. En reken dat voor de gein dan eens terug naar het gewicht per Nederlander. Dan kom je doorgaans uit op nog geen half onsje. Poehee!
Ophef blijkt steeds vaker fophef. Misschien moeten we ons dáár eens druk over gaan maken.
Gerrit Jan Groothedde
Gerrit Jan Groothedde, beter bekend als Eetschrijver,
is freelance culinair journalist.
Op zijn blog www.eetschrijven.nl
geeft hij (on)regelmatig zijn ongezouten mening over eten en alles wat daarmee samenhangt. Na Weg van de Supermarkt en Het Antidieetboek schrijft hij momenteel aan een volgend boek.
