Eetschrijver – Lekker in Almere

Ik ben benieuwd hoe mijn lezers dit zien. Als je in een restaurant gaat eten, wat ben je dan: gast of klant?

Het lijkt allemaal niet zo belangrijk en toch zijn er restaurateurs die best nijdig worden als je het over hun ‘klanten’ hebt. Mensen die bij hen komen eten, zijn in hun optiek gasten. En ergens kan ik me dat van hun kant wel voorstellen. Maar ik heb er ook wat moeite mee.

Kijk, als ik bij vrienden word uitgenodigd, is het aan mij om te zorgen dat het voor de gastheer en/of gastvrouw allemaal een beetje leuk is en blijft. Zit er naar mijn smaak te veel zout in de soep, dan jok ik dat het mij prima smaakt. Dat hoort erbij. Ik ben tenslotte te gast.

In een restaurant mag ik iets verwachten, want ik betaal voor mijn avond lekker eten. Hoeveel ik precies mag verwachten, hangt beslist af van de hoogte van de prijzen op de kaart. Maar als de soep te zout is, mag ik best mijn mond opendoen.

En ja, uiteraard heb ik ook plichten, want er zitten nog meer mensen te eten. Maar dat is in een winkel of theater al niet anders. Daar zijn ook andere betalende mensen aanwezig en houd ik mijn fatsoen. Ik ben tenslotte niet thuis. Desondanks beschouwen al die ondernemers mij als klant. Alleen in de horeca denken ze daar anders over.

Ik vind dat soms lastig. Omdat je, zoals gezegd, als gast andere plichten hebt. Een restaurateur die mij als gast beschouwt, beperkt mijn recht om ontevreden te zijn en eigent zich van zijn kant het recht toe om mij de les te lezen en mij te vertellen hoe het moet, wanneer ik daar anders over denk. Niet ik ben de koning, maar hij.

Echt vervelend is dat bijna nooit. Maar als het eens fout gaat, voel ik me in de hoedanigheid van gast gewoon geremd om er iets van te zeggen. Meer dan wanneer ik een betalende klant ben, die recht heeft op de kwaliteit waarvoor hij tenslotte betaalt.

Het is een kleinigheid, hoor. Maar ik vind het persoonlijk een beetje gek, en eigenlijk niet meer van deze tijd, zeg maar.