Kinderen die opgroeien in een gezin waar iemand langdurig extra zorg nodig heeft, hebben het vaak moeilijk. Om hen de kans te bieden af en toe ergens anders aan te denken, even niét te zorgen en lekker te spelen, brengt de VMCA hen in contact met Maatjes. ‘We willen graag dat zulke kinderen zo gewoon mogelijk opgroeien. Het programma van activiteiten dat we aanbieden, heet dan ook Gewoon Opgroeien.’
‘Jonge mantelzorgers moeten vaak meezorgen in het gezin, terwijl ze zélf daardoor minder zorg en aandacht krijgen,’ vertelt Ingrid van Beusekom, consulent jonge mantelzorgers bij de VMCA. ‘Het programma Gewoon Opgroeien is er speciaal voor hen. We bieden verschillende trainingen, workshops en activiteiten aan. Vier jaar geleden zijn we begonnen met maatjes voor jonge zorgers. Een vrijwilliger of stagiair onderneemt daarbij elke week iets leuks met een jonge zorger, zodat hij of zij er even tussenuit kan.’
Appeltje van Oranje
Het project Gewoon Opgroeien is één van de twaalf projecten in de finale voor de Appeltjes van Oranje 2017 van het Oranje Fonds. In mei worden de drie winnaars bekend. Het Appeltje van Oranje bestaat uit een prijs van 15.000 euro, plus een bronzen appeltje, ontworpen door prinses Beatrix.
Mette Beeksma was een jaar lang maatje van Sara
‘Voor mijn studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening zocht ik een stage van vier uur per week. Tijdens een stagemarkt op school kwam ik in contact met Ingrid van de VMCA. Het maatjesprogramma sprak me vooral aan omdat ik graag iets met kinderen wilde doen. Ik werd gekoppeld aan Sara, een meisje van acht jaar uit het AZC. Samen met haar moeder was ze anderhalf jaar daarvoor uit Iran naar Nederland gekomen. Haar moeder had MS en een groot deel van de zorgtaken lag bij Sara. Eigenlijk was ze veel te volwassen voor haar leeftijd. De eerste keer ging ik samen met Ingrid naar het AZC, waar we kennis maakten met elkaar. Algauw merkte ik dat het wel goed zat tussen ons. We hebben samen allerlei dingen gedaan die zij leuk vond, zoals knutselen, filmpjes kijken en haar haren krullen. Of we gingen gezellig naar de speeltuin. Ik merkte dat er steeds meer een vertrouwensband tussen ons ontstond, maar we praatten toch vooral over koetjes en kalfjes. Voor haar was het fijn om af en toe gewoon weer even kind te kunnen zijn, zonder steeds aan haar moeder te hoeven denken. Al meteen in het begin heb ik verteld dat het maar voor een jaar zou zijn, maar toch was het afscheid best moeilijk. De laatste keer kreeg ik een heel dikke knuffel van haar en toen was het echt tijd om te gaan. Ik zou anderen zeker aanraden om ook maatje te worden. En niet alleen als stage. Je kunt, met maar twee uurtjes per week, heel veel betekenen voor een kind als Sara.’
Nieuwe maatjes zijn welkom!
Als maatje word je in principe voor een jaar aan een jonge zorger gekoppeld, en spreek je af om twee uur per week samen iets leuks te gaan doen. Maatjes krijgen van de VMCA een basistraining en een onkostenvergoeding. Ook maatje worden? Dat kan als je minimaal achttien bent en graag met kinderen werkt. Bel of mail naar de VMCA voor meer info of om je direct aan te melden. www.vmca.nl
Ilse Ruijters is al bijna drie jaar maatje van Laura
‘Een paar jaar geleden besloot ik vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik wilde graag iets betekenen voor een ander. Eerder had ik al eens een maatje gehad, bij een andere organisatie, en daardoor wist ik dat ik het leuk vond om jongeren te coachen. Het maatjesprogramma van VMCA was dan ook een logische keuze. Ik werd voorgesteld aan Laura, destijds vijftien jaar, die twee zieke ouders heeft voor wie ze zich enorm verantwoordelijk voelt. Haar vader heeft een longziekte, haar moeder niet-aangeboren hersenletsel. Bovendien heeft Laura in haar jeugd heftige dingen meegemaakt waardoor ze heel snel volwassen is geworden. Ze leeft in een andere wereld dan de meeste andere pubers. Het klikte meteen tussen ons. Laura is heel open en vertelde al snel van alles. Meestal gaan we naar een gezellig cafeetje om te kletsen. Ze vertelt mij vooral wat ze allemaal meemaakt. Aan de ene kant is ze al heel volwassen, maar aan de andere kant is ze gewoon een meisje van – inmiddels – zeventien dat zich druk maakt over vriendjes en andere puberdingetjes. Laura geeft aan dat ze ons contact heel waardevol vindt. Ik vermoed dat ze het vooral fijn vindt dat een volwassene haar een luisterend oor biedt. Ik ben iemand die met haar meedenkt, maar die niet echt in haar leven is. Ik ben haar coach, zij is mijn maatje. Normaal gesproken duurt een maatjesproject hooguit een jaar, maar Laura en ik zien elkaar nog steeds. Niet meer elke week, zoals in het begin, maar toch zeker eens in de drie weken. Er is een heel bijzondere vriendschap tussen ons ontstaan. Ook voor mijn leven betekent ons contact een verrijking. Het gaat nu heel goed met Laura. Haar grootste wens is om later een café als Tante Truus te beginnen en ik weet zeker dat haar dat gaat lukken!’
In verband met de bescherming van de privacy zijn de namen van de kinderen veranderd.
