Fotograaf en schrijver Bart Buijs fietst door Almere en legt vast wat hem boeit.

Oostvaardersplassen

Bij -3º Celsius en om half acht in de ochtend tref ik niemand bij de Oostvaarder. Het ultieme en unieke van onze New Town-in-de-polder laat zich nergens beter voelen dan hier. Moderne architectuur en duurzaamheid, verbonden met de ongetemde grond waar wij op leven. Hier is nog de blootgelegde bodem van de zee. De sporen van de edelherten zijn vers. Ze liepen hier net nog. En het lijkt alsof ze om de hoek verscholen staan. Maar dat is niet zo. Er zijn hier geen hoeken, je kijkt zover het oog reikt.

Corrosia, Almere Haven

In het verroeste Cortenstaal zaten gaten zo groot, dat de vogels er hun nesten in bouwden. Maar met een nieuwe gevel kan de Roestbak er weer 25 jaar tegenaan. Het is een fabelachtig mooie comeback! Wat een prachtig gebouw is het opnieuw geworden. En kijk eens hoe mooi zij het zonlicht reflecteert. Dit oudste stukje Almere, durf ik na bijna 40 jaar te zeggen, is buitengewoon goed geslaagd.

Dit oudste stukje Almere is buitengewoon goed geslaagd

Omar moskee, Almere Buiten

In het ochtendlicht fonkelt de glazen gevel duizend stralen in alle richtingen. Wat er binnen gebeurt en uit welke overtuiging hoef ik niet te weten. Het is van zichzelf een schitterend gebouw. Letterlijk. Het bezit traditionele kenmerken en is tegelijk modern. Helemaal eigen en toch meegaand. Daardoor past het in zijn omgeving en gaat het de confrontatie niet aan. Eerder nodigt het uit om even stil te staan en te bedenken dat, ongeacht de bron van inspiratie, het de mens zelf is die schept.

Regenboogbuurt, Almere Buiten

De bomen zijn nog kaal en de ruimte is transparant. Gaat de mens in de zomer uit de kleren, de stad doet dat in de winter. Zij laat zien wat doorgaans schuil gaat achter lagen loof. En waar is dat leuker dan in de Regenboogbuurt? Hier onderga je een kleurentherapie op straat. Met elke overgang tussen de soms felle en dan weer sobere kleuren maakt zich een nieuw gevoel van je meester. Stedelijke, warme of mediterrane sferen. Het goede nieuws is dat de kleuren blijven. Almere’s verruimde welstandsbeleid geldt niet voor de kleuren van de Regenboogbuurt.

Overal in Almere

Ik ken geen trouwere lentebode dan het sneeuwklokje. Of vrolijker. Zij is zo monter, zo fris en zó fier. Even gemakkelijk de verraderlijk na-ijlende vorst trotserend als een koude regenbui. Wel duizend soorten schijnen er te zijn, maar vanaf een afstandje ogen ze allemaal eender. Wit. Als ik door de stad fiets, zie ik dat sneeuwklokjes alomtegenwoordig zijn. Niet alleen in onze tuinen, maar ook in het openbare gebied. Lichtpuntjes in een verder grauwe wereld. Alomtegenwoordig en almachtig. Voor even. Tot de kleurrijke krokussen het heft in handen nemen.