Als kind werd hij gepest. Tegenwoordig kijkt hij vanaf het podium neer op mensen die hem ooit z’n kamertje in treiterden, en nu uit hun dak gaan op zijn muziek. Mitchel de Rooy, alias DJ MitchL draait in binnen- en buitenland de sterren van de hemel.En wendt zijn positieve invloed aan om kinderen te helpen, die nu moeten doorstaan wat hém jarenlang werd aangedaan…
Ik was klein, had een brilletje op en een beugeltje in. Makkelijk doelwit dus. En zo begon het pesten.’ Mitchel de Rooy spreekt openhartig over zijn jeugd, die af en toe best heftig was. Doe je ogen dicht en je ziet in gedachten dat kleine jochie, als een opgejaagd hert om zich heen kijkend, steeds op de vlucht voor de pestkoppen die zwakkere kinderen op de korrel nemen. Doe dan je ogen open, ga naar een dampend dancefeest en je ziet die jongen opnieuw. Nu staat hij achter draaitafels, en laat hij zich omringen door lasershows en stroboscooplicht. Met een koptelefoon tussen oor en schouder geklemd bespeelt hij – bestuurt hij zelfs – via zijn vingertoppen de dansende menigte. God is a deejay, zong Faithless ooit. Een vergelijking die in bepaalde kringen wellicht als aanstootgevend wordt ervaren en die, toegegeven, ook wel wat ver gaat. Maar wie op een dancefeest om zich heen kijkt, ervaart gauw genoeg dat de DJ op zulke momenten het dichtst in de buurt van een ‘god’ komt. En die DJ is steeds vaker DJ MitchL, die de volgende ochtend gewoon als Mitchel de Rooy weer z’n ogen open doet.
Als Armin van Buuren draait, komen de mensen voor hem; als ik ergens sta, ben ik daar voor de mensen
Ik wilde het liefst bij m’n moeder zijn
We spreken Mitchel in zijn nieuwe bedrijfspand op de Markerkant. Zijn bedrijf NUL36 Productions heeft eindelijk een eigen huisvesting, en er wordt nog flink verbouwd. Mitchel is pas twintig, maar heeft al een bewonderenswaardige staat van dienst. Die des te meer respect afdwingt wanneer je weet dat hij ADD (Attention Deficit Disorder, ruwweg vertaald: aandachtstekortstoornis) heeft, waardoor hij moeite heeft met concentratie en zich nogal gesloten en verlegen opstelt.
Mitchel wordt in 1997 in Amsterdam geboren. In 1999 gaan zijn ouders uit elkaar en twee jaar later vertrekt hij met zijn moeder naar Almere. Aanvankelijk heeft hij ‘t daar enorm naar de zin. Anders dan in Amsterdam woont hij nu in een groot huis met een tuin, waar hij zó de straat op kan rennen om te spelen. Maar de lol is gauw over wanneer hij op z’n vijfde naar de basisschool gaat: ‘Ik vond alles eng, wilde het liefst bij mijn moeder zijn. Op school kon ik alleen maar huilen, spugen, naar de wc en weer huilen. Zo ging dat, elke dag opnieuw, tot in groep zeven.’ Rond die tijd zoekt Mitchels moeder hulp voor haar enige kind. ‘Dat werkte, want in groep acht ging het een stuk beter. Maar toen ging ik naar het BuitenHout College en daar begon het echte pesten.’
Ik was niet bang of zo, niet bewust tenminste, maar alle zin was gewoon weg. Verdwenen…
En ineens hield het pesten op
Mitchel blikt met iets van verwondering terug op de tijd dat hij werd gepest. ‘Eigenlijk sloot ik me af. Op de één of andere manier had ik het niet eens echt in de gaten. Pas later, toen ik naar een andere school ging, zeiden mijn ouders: ‘Je bent best wel een beetje gepest, hè?’ Ik geloof dat ik het zelf wegdrukte. Misschien hield ik me zelf ook wel een beetje voor de gek. Want ja, het gebeurt nu eenmaal. Achteraf heb ik er best wel veel last van gehad.’ In die periode zit Mitchel hele dagen achter zijn computer: ‘Ik deed verder niets, ging ook niet meer naar buiten. Ik was niet bang of zo, niet bewust tenminste, maar alle zin was gewoon weg. Verdwenen. Op de basisschool had ik veel vrienden, maar dat ging nu niet meer. Ik kwam toch niet buiten, dus ik zag ze nooit meer.’
Het is een somber scenario, maar zijn zelfopgelegde isolement betekent wél dat Mitchel veel tijd heeft voor een oude liefhebberij: muziek. ‘Op m’n zesde kreeg ik al mijn eerste DJ-set: twee cd-spelers met daar tussenin zo’n all-in-one thuismixertje. Daarmee ging ik draaien op familiefeestjes en dergelijke. Het sloeg nergens op, maar ik vond het leuk. Later kocht ik een betere set en daarna groeide het verder. Ik deed allerlei cursussen, investeerde in goeie apparatuur en zo groeide mijn hobbykitje uit tot een volwaardige DJ-set.’ Mitchel gaat ook op schoolfeesten draaien en dan gebeurt er iets merkwaardigs. Iets dat hij volstrekt niet zag aankomen: ‘Het pesten hield op. Ineens was ik een vriend! Héél raar om mee te maken…’
Meer met muziek en techniek
Al gaat het inmiddels beter op het BuitenHout College, met de overgang van de tweede naar de derde klas, stapt Mitchel over naar het Arte College in Almere-Poort. ‘Omdat ze daar meer met muziek en techniek deden. Tja, en dat liep nogal uit de hand,’ zegt hij lachend. ‘Ik ging steeds vaker draaien en kwam bij de Pioneer DJ School, waar ik les kreeg van DJ José. Daar leerde ik ook om zuinig te zijn op mijn gehoor. Dat is tenslotte het belangrijkste zintuig voor iedereen die met muziek bezig is. Er komen elk jaar twintigduizend jongeren bij met permanente gehoorschade. Dat is bizar. Er zijn mensen die zelfmoord plegen omdat ze constant een piep in hun oren hebben.’ Die cijfers verontrusten Mitchel en hoewel hij nu dan populair staat te zijn achter de draaitafels, hij is niet vergeten wat hem eerder is aangedaan.
Mitchel besluit zijn nieuw verworven positie aan te wenden om andere slachtoffers van pesten te helpen. ‘Als ik ergens draaide, projecteerde ik op de wand achter mij allerlei oneliners tegen pesten. Op een keer draaide ik tijdens een schoolfeest samen met Eric van Kleef van Slam FM en die vond die quotes een heel goed idee. Hij zei dat ik daar meer mee moest gaan doen.’ Thuis vertelt hij zijn stiefvader Gerben over Van Kleefs suggestie. De twee besluiten feesten met een boodschap te gaan organiseren. ‘Verantwoorde feesten voor jongeren van twaalf tot en met zeventien. Dat is een groep die volop met pesten te maken heeft én waar gehoorschade op de loer ligt. Niet alleen bij het uitgaan trouwens, maar ook door veelvuldig gebruik van oor- en koptelefoons. Daar maak je zoveel kapot mee in je oren, terwijl je je daar totaal niet van bewust bent. En daar past natuurlijk ook naadloos de Nix18-campagne bij: niet roken en niet drinken voor je achttiende.
Als Mitchel op schoolfeesten gaat draaien, gebeurt er iets merkwaardigs
Een DJ ben je niet zómaar
Mensen met weinig voeling met de dancescene kunnen ’t vaak niet bevatten waarom iemand, die feitelijk niet meer lijkt te doen dan platen draaien, kan uitgroeien tot een internationaal idool. Mitchel legt uit dat het vak van DJ wel degelijk kunst is: ‘Je moet goed kunnen beatmatchen, dus zorgen dat de nummers vloeiend in elkaar over lopen. En misschien nog wel belangrijker: je moet je publiek kunnen lezen. Wat wil het en vooral wat wil het niet. Heb je dat in de vingers, dan mag je jezelf een DJ noemen.’ Mitchel beheerst die disciplines, maar dat maakt hem niet minder bescheiden: ‘Als Armin van Buuren in de ZiggoDome draait, komen de mensen voor hem. Sta ik op een feestje, dan ben ik daar voor de mensen. Denk ook aan iemand als Martin Garrix, die is van mijn leeftijd en nu al een wereldster. Natuurlijk is hij erg goed in z’n vak, maar je hebt ook veel geluk nodig om zo groot te groeien. Daar moet je niet op rekenen, en daarom heb ik met Verantwoorde Feesten mijn eigen weg gekozen.’
Met Youngsters sta ik 5 mei in Rotterdam
De meesten zagen het helemaal niet zitten
Feesten met een moraliserende boodschap, gehoorbescherming en een taboe op drank, drugs en sigaretten. Beschouwen jongeren dat niet vooral als ‘stom’? Mitchel lacht, maar twijfelt geen moment: ‘Ja! Met name de eerste keer, op het Arte College. De meeste leerlingen waren er zwaar op tegen, alleen al door de naam ‘Verantwoord Feest’. Maar de docenten waren voor, en dan komt zo’n feest er dus wel. Het grappige is dat we achteraf hoorden dat iedereen het een ontzettend vet feest had gevonden. Maar goed, het klinkt inderdaad niet bijster cool, en daarom brengen we onze niet-schoolse activiteiten onder het label Youngsters. Met dat concept sta ik komende 5 mei in Rotterdam op het Bevrijdingsfestival.’
Helaas zit pesten een beetje in de aard van veel kinderen en daarom is het knap lastig om ‘t de wereld uit te krijgen. Mitchel maakt vooral gebruik van de hefboom die van idolen krachtige influencers maakt: ‘Tijdens het Amsterdam Dance Event heb ik veel grote sterren, zoals Armin van Buuren, Afrojack en Laidback Luke, met een polsbandje van Stop Pesten Nu om de vuist op de foto weten te krijgen om zo mijn idee te steunen. Dat maakt hopelijk indruk op mensen. Ook horen we tijdens onze feesten vaak verhalen van slachtoffers. We kunnen dan de schoolleiding in contact brengen met de stichting Stop Pesten Nu.’
Zijn moeizame verleden en de ADD maakten van Mitchel een verlegen man, die vooral ook heel introvert is. Eigenschappen die een enorme ballast kunnen zijn in een vak als DJ, waarin je jezelf steeds in de schijnwerpers moet plaatsen. Mitchel beaamt dat: ‘Daar heb ik ook veel moeite mee gehad. De angst dat mensen horen wat ik doe, heb ik inmiddels goed onder controle. Maar ik blijf kritisch op mezelf. Soms misschien wel iets té kritisch. Maak ik ook maar ‘t kleinste foutje, dan kan ik daar echt chagrijnig over worden. Al beweert Gerben bij hoog en bij laag dat hij – en dus ook de rest van het publiek – het niet eens heeft gehoord.’
Wanneer Mitchel voor een zaal vol feestende mensen staat te draaien, kunnen daar ook zijn vroegere pestkoppen tussen staan. Dat laat hem volkomen koud: ‘Ik heb er nooit bij stilgestaan. Ze zoeken het maar uit. Dit is mijn leven.’ DJ MitchL maakt een vuist naar pestkoppen en houdt zijn andere hand beschermend boven de kinderen van vandaag, met hun brilletjes en beugeltjes: het is een prachtig gebaar dat alleen maar aan kracht zal winnen naarmate zijn reputatie groeit in de dancescene.
